In deze rubriek blikken collega’s terug op een patiënt die hen erg is bijgebleven. Tiny Janssen (MS-verpleegkundige) vertelt over de patiënte die voor veel tumult zorgde op de poli Neurologie.
“Het was tegen lunchtijd. Ik zat in mijn spreekkamer en zag een mevrouw over de gang rennen. ‘Die heeft haast’ dacht ik nog. Later op de ochtend hoorde ik geschreeuw in de wachtkamer. Dezelfde vrouw stond nu druk gebarend voor de balie. Ik herkende haar meteen: ze is een patiënte van me en manisch depressief. Ze viel de hele wachtkamer lastig. Ik kon haar overtuigen om mee te gaan naar mijn spreekkamer. Ze bleef maar praten. Er was geen speld tussen te krijgen. Gelukkig was onze eigen psychiater in huis en die kwam meteen langs. Hij adviseerde om haar zo weinig mogelijk prikkels te geven. We hebben haar in een rustig hoekje gezet.
Onze psychiater nam ondertussen contact op met de psychiater van de mevrouw. Besloten werd om haar op te laten nemen in een psychiatrische kliniek. Dat had ook nog wat voeten in de aarde want ze weigerde haar auto achter te laten bij de beveiliging. Uiteindelijk stapte ze om half vijf in de taxi en kwam voor mij een einde aan deze enerverende middag. Mevrouw is een tijdlang opgenomen geweest. Ik heb haar onlangs nog gesproken: inmiddels gaat het gelukkig beter met haar.”
