Hi Heleen,
Boosheid is een belangrijke emotie van de mens en het is dus heel normaal dat we zo nu en dan last hebben van een woedeaanval. Dit functioneert als een soort ventiel en laat de frustratie als sneeuw voor de zon verdwijnen. Agressie zou je kunnen formuleren als een woedeaanval met gedrag waar een ander last van heeft. Bijvoorbeeld de chirurg die gefrustreerd raakt tijdens een operatie omdat het niet lukt en vervolgens zijn mes met een ferme zwaai in de hoek van de operatiekamer gooit. Dat is agressie, zeker als er een operatieassistent in de weg staat. Met messen of instrumenten gooien heb ik nooit gedaan; hardgrondig vloeken daarentegen wel. Daar had het operatieteam last van, merkte ik. Dat was aanleiding om mijn gedrag te veranderen en in dit soort situaties maar eens flink met de klompen te gaan stampen. Ook deze reactie is eigenlijk te kinderachtig voor woorden en derhalve roep ik nu luid om mijn moeder als het niet lukt. Dan heb ik de lachers op mijn hand en dit is het beste ventiel dat ik ooit heb gehad!
Ik zie je nog staan Roderick, stampend met je voeten en roepend om je moeder, die keer dat je een lastige bloeding niet onder controle kreeg. Het gaf mij ook een ongemakkelijk gevoel, maar blijkbaar had je die uitlaatklep toen nodig. En dan is dat nog een zeer benigne vorm van echte agressie. Jij biedt steevast achteraf je verontschuldigingen aan wanneer je merkt dat het de sfeer in het team heeft beïnvloed. En dat is nou juist de vraag: wie is het belangrijkst in je team? Is dat de chirurg, die voelt dat er door de rest ruimte moet worden gemaakt omdat hij of zij nu eenmaal de belangrijkste speler in dat team is? Of moet die chirurg zich inhouden voor het belang van de rest van het team? Een lastige discussie en je hoeft alleen maar te raden hoe ik hier in sta. Want welke reden er ook speelt als oorzaak om agressief te zijn, of het nou om een boze patiënt, een chagrijnige specialist of een onredelijk familielid gaat, dit soort gedrag hoef je eigenlijk nooit te accepteren. Agressief gedrag moet wat mij betreft altijd direct aan diegene zelf worden teruggeven. Mijn dochter van drie leert op de kinderopvang al ‘stop hou op’ te zeggen. Een waardevolle les lijkt me.