Ha Noortje,
Laatst mocht ik meedenken over wat verpleegkundigen nodig hebben om hun rol bij Samen Beslissen goed te kunnen vervullen. Samen Beslissen gaat over het samen met de patiënt beslissingen maken over zijn of haar behandeling. Wat de beste behandeling is verschilt per patiënt, want iedereen is anders.
Ik denk dat verpleegkundigen, maar ook artsen, vooral bewustwording nodig hebben. Naar mijn idee wordt Samen Beslissen vaak nog als een containerbegrip gezien. Iets groots waar veel tijd in gaat zitten, terwijl het juist makkelijk kan zijn door vanaf het begin naar de wensen/behoeften van de patiënt te luisteren. Als de patiënt zich presenteert op de SEH is er regelmatig sprake van een acuut karakter, waardoor uitgebreid de tijd nemen voor het samen bespreken van de voor- en nadelen van een behandeling minder prioriteit krijgt. Samen Beslissen lijkt daardoor meer iets te zijn voor de kliniek en polikliniek. Toch zijn er binnen het acute cluster tal van voorbeelden waar de patiënt wel meebeslist. Goed om ons juist daarvan bewust te zijn.
Hoi Tonke,
Ik denk dat je eigenlijk bij elk spoedconsult op de SEH wel kunt spreken van Samen Beslissen. Maar de ene keer heb je er meer tijd voor dan de andere keer. Het moeilijkste vind ik toch wel de situaties waarbij je te maken hebt met – vaak oude – zieke patiënten die niet meer goed bij kennis zijn en je met de naasten moet bespreken welke behandeling je wilt gaan starten, of dat je soms wilt afzien van een behandeling of opname. Dan ben je zeker samen aan het beslissen, maar niet met de patiënt.
Zo heb ik nu een patiënt op de SEH met taalbarrière en verminderd bewustzijn, waarbij doorbehandelen zinloos is. De culturele verschillen maken in dit geval samen beslissen helaas wel heel erg moeilijk. Opgeven kan voor familie overkomen als levensbeëindiging, wat voor hun geloof niet acceptabel is, terwijl wij in het kader van goed hulpverlenerschap doorbehandelen of het starten van een nieuwe behandeling niet acceptabel vinden. Het geeft verlenging van lijden zonder uitzicht op beterschap. Deze gesprekken zijn moeilijk en tijdrovend, maar als je elkaar vindt en uiteindelijk begrijpt is dat wel heel mooi.
Ik vind het in zulke situaties ook heel fijn om vooraf met de betrokken SEH-verpleegkundige een inschatting te maken van de (thuis)situatie van de patiënt en ook hoe de familie “erin staat”. Want we moeten het samen doen!