Zo Tonke, ik ben net terug van een nascholingsreis met de huisartsen uit de regio en een aantal medisch specialisten uit het GHZ.
Wat is het toch inspirerend om eens de tijd te nemen om elkaar écht te leren kennen. Niet alleen even zakelijk overleggen over een casus, maar de tijd nemen om elkaar te begrijpen. Zo kom je erachter hoe je beter kunt samenwerken, waarom de schotten die we met elkaar in stand houden vernieuwing en betere samenwerking tegen gaan. Kortom, hoe we met kleine verbeteringen een groot verschil kunnen gaan maken.
Ik moedig iedereen in onze organisatie aan om eens over de schotten na te denken en over de schotten héén te denken. Ze zijn overal, tussen de verschillende vakgroepen, tussen de verschillende functiegroepen, tussen managers en zorgverleners, maar ook tussen de wereld binnen het ziekenhuis en die erbuiten. Volgens mij is het essentieel dat we gaan ontschotten om de zorg van de toekomst overeind te houden. We hebben elkaar allemaal keihard nodig. We moeten elkaar dus wellicht ook meer gaan waarderen en meer de tijd nemen om te ontdekken wat er nodig is om optimaal van elkaars kennis en kunde te kunnen profiteren. Daar wordt het werk ook nog eens leuker van!
Dat je geïnspireerd bent geraakt, lees ik duidelijk terug in je woorden, Noortje.
Ik sluit mij 100% aan bij wat je schrijft. Het gebeurt te vaak dat we voor onze eigen afdeling, specialisme of zelfs individu denken. Zo hoorde ik laatst een collega onenigheid aan de telefoon hebben over een patiënt die opgenomen moest worden. De verpleegkundige van de afdeling moest maar meewerken, want heel de SEH lag vol, dus er was ruimte nodig. Dit werkte juist averechts, omdat de verpleegkundige van de afdeling het ook druk had en geen ruimte zag op haar afdeling. Er ontstond een discussie. Ze waren niet meer in staat om naar elkaar te luisteren en het dialoog aan te gaan. Een dialoog over hoe ze samen dan wél een opname mogelijk konden maken. Door te luisteren en te denken in mogelijkheden. Ik besef mij heel goed dat dit niet makkelijk is en ik begrijp de reactie van beide verpleegkundigen goed. Door de drukte lijken de lontjes korter te worden en lijken we meer ad hoc te gaan werken. Maar zoals jij zegt Noortje, is het keihard nodig om naar elkaar te blijven luisteren. Het klinkt flauw, maar een betere wereld (en ontschotten) begint bij jezelf.