Zo Heleen,
Het is immer een speciaal moment voor een opleider als hij de eer heeft om één van zijn arts-assistenten in te laten schrijven in het specialistenregister. En nu is het jouw beurt; Heleen is chirurg! Chapeau, well done, champagne! En zo’n moment roept dan bij mij nostalgie op vermengd met gevoelens van blijdschap, dankbaar ontvangen van felicitaties en ook trots op het afronden van 16 jaar studie geneeskunde en de medische vervolgopleiding. Je bent dan klaar voor het grote werk zonder supervisie. De opleider geeft daarmee jou het formele vertrouwen dat je het allemaal wel kan. Heel blij was ik dan ook dat ik in 1999 als chirurg in het Groene Hart Ziekenhuis aan de slag kon. De ontvangst was menselijk warm, het ziekenhuis bestond, met de Jozeflocatie 500 meter verderop, uit een bilocatie. Mijn opleiding heb ik gevolgd in de moderne nieuwbouw van het Antonius Ziekenhuis Nieuwegein en het Academisch Ziekenhuis Utrecht en ik was eerlijk gezegd verbaasd over de toenmalige faciliteiten op de hoofdlocatie Bleuland. Je struikelde als je de knusse IC op de tweede etage opliep in de gang over apparatuur en je kon je niet voorstellen dat er hier kwaliteit werd geleverd. Ferm stapte ik als chirurg de zaal in geladen met zelfvertrouwen, kennis en ervaring. Een IC-verpleegkundige riep mij toe: ”Ach, daar ben je eindelijk!” Verrast en niet-begrijpend keek ik haar aan en zij vervolgde snel: “Oooh, sorry! Ik dacht dat je de co-assistent van de interne was, maar jij bent natuurlijk de co-assistent van de chirurgie…”
He Roderick,
Het voelt als de dag van gisteren. Het was mei 2013 toen ik voor het eerst de versleten trappen van de oudbouw van het Bleulandziekenhuis betrad. Ik werd opgehaald door een ouderejaars Assistent In Opleiding tot Specialist, een goedlachse jongen van twee meter met een vriendelijke glimlach die het ziekenhuis op z’n duimpje kende. De chirurgenkamer zat toentertijd op 2e etage, op dezelfde gang als het oude operatiecomplex. Als ik mijn best doe voel ik nog mijn zenuwen, en met name mijn bezorgdheid over of ‘ze’ wel aardig tegen me zouden zijn. De toenmalige voorzitter van de Raad van Bestuur vertelde tijdens het introductiepraatje in de Villa dat de eerste indrukken van nieuwe werknemers van grote waarde voor je organisatie zijn, omdat bepaalde dingen je na verloop van tijd simpelweg niet meer opvallen.
Ik weet nog dat ik, als kersverse Arts-Assistent Niet In Opleiding tot Medisch Specialist dacht: ‘wat leuk, men zit hier dus op mijn mening te wachten’. Nou, dat heb jij de afgelopen acht jaar wel geweten Roderick! Toen na enkele weken de zenuwen van die eerste dag als sneeuw voor de zon verdwenen waren, stak ik mijn mening niet of nauwelijks onder stoelen of banken. En dat is maar goed ook, want een plek waar mensen in opleiding hun mening durven geven, is ook een plek waar veilige kwaliteit van zorg wordt geleverd. En dat is toch wat we sinds die eerste dag hier iedere dag weer komen doen. En ik doe dat met ontzettend veel plezier.