Scoop | Holten & Van Westen

Ender, ik zit met een dilemma.

Regelmatig komen er patiënten op de Acute Opname Afdeling bij wie ik me afvraag: ‘heeft deze patiënt onze zorg wel nodig?’ Het is onze dagelijkse praktijk dat patiënten ineens achteruit gaan en acuut zorg nodig hebben. Terwijl verpleegkundigen en arts we samen de ABDCD doorlopen, diagnostiek uitvoeren en interventies toepassen, denken we na over de klinische presentatie en de mogelijke oorzaken. Een geoliede machine! Toch zie ik ook regelmatig patiënten waarbij ik twijfel of zij onze acute zorg nodig hebben. Ik denk bijvoorbeeld aan een vrouw op hoge leeftijd die thuis was gevallen. Op de SEH bleek dat ze niets had gebroken, maar ze was wel zwak. De familie vertelde dat het thuis wonen eigenlijk al een tijdje niet meer ging. Mevrouw werd opgenomen zodat wij als ziekenhuis de juiste zorg konden regelen. Dit kan mij, als acute verpleegkundige, weleens frustreren. Deze mevrouw heeft zorg nodig. Dat is zeker en ook erg belangrijk, maar ziekenhuiszorg? Ik vraag mij regelmatig af hoe we als zorgprofessionals onze invloed kunnen gebruiken om in het GHZ ruimte te houden voor de echt acuut zieke patiënten, nu en in de toekomst. Hoe kijk jij hier naar als arts?

Ik herken meteen wat je beschrijft Willemieke!

In het Groene Hart zien we veel patiënten die ziekenhuiszorg nodig hebben: infuusmedicatie, zuurstof, ingrepen of acute zorgafhankelijkheid. Patiënten van die laatste groep hebben vaak door een recent medisch probleem thuiszorg of een zorgplek nodig. Als die niet snel geregeld wordt, komen ze in gevaar. Dan blijven er maar weinig opties over, zoals een opname in ons ziekenhuis. Of de AOA de juiste plek is voor deze zorg, is een terechte vraag. Aan de ene kant ben ik het met je eens: liever een acuut zieke patiënt aan zijn of haar kraag van de afgrond trekken dan het lieve oude vrouwtje dat rustig wacht op haar zorgplek. Tegelijkertijd is de AOA meer dan acute televisiegeneeskunde. Hier verfijnen we diagnoses, sturen we beleid van de SEH bij en bepalen we het verdere traject van de patiënt in ons ziekenhuis. Dit is cruciaal, want iemand die op de verkeerde afdeling ligt – ouderengeneeskunde in plaats van chirurgie of andersom – is lastig te verplaatsen. Op de AOA kunnen we na een korte observatie veel beter bepalen waar een patiënt thuishoort dan op de SEH. Daarom geloof ik dat iedere patiënt een tweede blik verdient na hun SEH-bezoek. Je weet immers nooit wat je aantreft als je die kamer binnenloopt – en dat maakt de AOA juist zo fantastisch!