Per 1 november gaat Lia Donkers met pensioen. Een goede reden voor vijf vragen over verleden en toekomst van het Transmuraal Netwerk Midden Holland.
Je was 20 jaar directeur van het Transmuraal Netwerk! Waar ben je het meest trots op?
Op de continue stroom van transmurale conferenties die we
in gang hebben gezet, waar veel zorgmensen op afkomen en ketenzorg werkelijk tot stand komt. Trots ben ik ook op alle kleine ideeën die groot werden, zoals Tandem, transmuraal casemanagement dementie, STEM – vanuit de palliatieve zorg en de bottom-up beweging Patiënt als Partner.
Heb je ook ergens spijt van?
Ik had over ketenzorg meer willen publiceren dan ik heb gedaan. Soms zat de samenwerking in een dal en kon ik de bestuurders wel achter het behang plakken. Ik heb spijt dat ik daar nooit een poging toe heb ondernomen.
Hoe zie je de zorg over vijf jaar?
Vijf jaar is kort, maar over vijftien jaar denk ik dat de zorg meer georganiseerd is rond het pad van de patiënt en minder volgens de voorzieningen. Ik verwacht geen grote systeemwijziging, maar wel heel veel kleinere veranderingen, ook technologisch, die met elkaar een wezenlijke ommezwaai gaan betekenen in de zorgfilosofie: niet de ziekte maar het léven van de patiënt staat centraal.
En nu? Achter de geraniums?
Ik heb geen geraniums en genoeg gezeten. Ik heb wel een oud monumentenhuis waar altijd wat te doen is. Ik verheug me op meer koken en klussen en heb mezelf op een nieuwe boormachine en een extra vrieskist getrakteerd. Daarnaast heb ik veel hobby’s, maar ook mantelzorgtaken. Voor 2020 staat een retirement trip van twee maanden gepland. En ik wil nog enkele projecten doen. In die volgorde ongeveer. Misschien dat ik nog wel opduik in het GHZ.
